De Geschiedenis van de egel

 

  Onze huidige egels hebben geen directe verwantschap met andere zoogdieren. Zij hebben ver verwijderde banden met o.a. mollen en spitsmuizen, een groep die de “insecteneters” wordt genoemd. Dit is wat misleidend, want niet elke insecteneter eet alleen insecten en hun uiterlijk is vaak erg wisselend. Feitelijk vormen egels een eigen zoogdierenfamilie. De huidige egel is in de loop van miljoenen jaren geëvolueerd uit een oudere vorm. De eerste egels verschenen waarschijnlijk al meer dan 15 miljoen jaar geleden, lang voor de mammoeten bijvoorbeeld. De mammoeten zijn uitgestorven maar de egel is er nog altijd.  Omdat de egel zo’n oude afkomst heeft en weinig aanpassingsmoeilijkheden had, bezit hij nog veel primitieve kenmerken, die waarschijnlijk karakteristiek zijn voor de allereerste zoogdieren. De tanden, voeten en het skelet zijn bijvoorbeeld allemaal erg primitief/fundamenteel.   De zintuigen en de hersens, meer gericht op geur dan op zicht, zijn eveneens eenvoudig maar uiterst bruikbaar. Alhoewel de egel in lichaamsbouw, en waarschijnlijk ook in gedrag, slechts weinig is veranderd gedurende deze onvoorstelbaar lange tijd, overleefde hij door zijn aanpassingsmogelijkheden.   De egel werd een cultuurvolger. Daarom is hij nog te vinden in een grote stad als Den Haag, waar nog groengebieden zijn. Stadsuitbreiding gaat ten koste van de in het wild levende dieren en planten. Ook de egel wordt zeer gehinderd door stedenbouw en wegenaanleg.   Maar zolang er voldoende leefruimte voor hem blijft in parken, tuinen, kerkhoven, langs spoorbermen en op braakliggende landjes, heeft de egel het naar zijn zin. Hij laat zich niet tegenhouden door houten schuttingen en heggen, vindt meestal wel een doorgang om in het volgende groene stuk te komen en zo voldoende ruimte te hebben om zijn kostje bij elkaar te scharrelen.

 

Terug